Basketbolcular topa dokunmak istemiyor

Pandemi sırasında yüzbinlerce kayıp verdik. Çok acıydı. Herkes yakınlarını, tanıdıklarını kaybetti. Maske takmayı, hijyeni öğrendik, kalabalıklardan uzak durmaya çalıştık. Yani hepimiz kendimizi korumaya çalıştık ancak hayatını sürdürebilmek için kalabalıklar arasına girmek zorunda olanlar nedeniyle savaşmamız çok da kolay olmadı. Ama iyi kötü ne yapmamız gerektiğini biliyorduk.

Deprem öyle bir şey değil çünkü kontrol sizde değil. Müteahhitlerin satış sırasında sağlam olduğunu böbürlenerek söylediği, devletin zeminin özelliklerine ve inşaat kalitesine göre "sağlamdır" damgasını vurduğu binaların kontrolünü bizler nasıl yapabiliriz ki? Her şeyi bir tarafa bırakın... Deprem riski ortadayken ama buna karşın teknoloji çok gelişmişken 3 yıllık hastane yıkılıyorsa, oraya sağlığına kavuşmak için gitmiş olanlar ne yapabilir, ne yapabilir?

TV'deki uzmanları dinleye dinleye bizler de uzman olduk. Geçen gün bunlardan biri, "Osmanlı zamanında kentler tepelere kuruldu, ovalar tarım için kullanıldı çünkü tepeler daha çok kayalık olduğu için depremlerden daha az etkilenir." dedi. 500 yıl önce bilineni biz neden bilmezden geliyoruz? Nedeni basit: Düz arazide inşaat maliyetleri daha düşük olur... Tabii zeminin özelliğine göre binalar yeterince dayanıklı yapılmamışsa... Düşük maliyet, yüksek rant demektir... Oysa bina yıkıldığında ve yenisini yaptığınızda maliyetler çok daha yükselir ama o sırada birileri köşeyi dönmüştür... Ve birileri de herkesçe bilinen nedenlerle bu yapılara izin verir.

Marmara depreminden hatırlıyoruz. Onbinlerce insanın yaşamını yitirmesine neden olanlardan kaç kişi, ne kadar ceza aldı? Oysa bu bir cinayetti. Bu defa da farklı olacağına inancımız yok. Verin müebbet hapis cezasını... Bakalım bundan sonraki inşaatları yapacaklar, kontrol edip onay verecekler aynı şekilde davranabilecek mi?

Bütün bunlar yaşanırken Türk Milleti yardım edebilmek için bütünüyle seferber oldu. Basketbol ailesine gelecek olursak, BİDEV ve TÜBAD ilk günden beri bölgedeki basketbol insanlarına ulaşmaya ve yardım eli uzatmaya çalışıyor. TBF bölgeye yardım topluyor. En fedakarca çalışan basketbol insanı ise bugüne kadar basketbolun nerede bir ihtiyacı varsa oraya koşan antrenör kardeşimiz Mahmut Şimşek ve İbrahim Baydar... Günlerdir deprem bölgesinde çalışıyor, herkese yardım ederken zor durumdaki basketbol ailesindeki insanlara ulaşıyor, bazılarının Batı'ya gönderilmesine sağlıyor.

Bu yazı kaleme alınırken Hatay'dan iki antrenörümüzü kaybetmiştik. Çankaya Üniversitesi basketbolcusu Nilay Aydoğan 5 gündür, Adıyamanlı hakem Eren Kılıç göçük altındaydı...

Bütün bunlardan sonra normale dönebilmek hiç de kolay değil. Konuştuğumuz birçok oyuncu basketbol topunu görmek dahi istemediklerini söyledi. Hayat devam edecek ama nasıl? Bu defa pandemiden de zor... Hem basketbol için, hem herkes için...

Basketbolcular topa dokunmak istemiyor

Paylaş

Yorumlar Okunma: 5431